با هم به این توافق رسیده بودیم که وقتی چیزی نمی‌نویسیم، طرحی نمی‌زنیم یا در کل خلقی نداریم به این خاطر است که در واقعیت چیزی نیست که به آن نگاه کنیم. یا هست، ولی ما حوصله‌ی نگاه کردن به آن را نداریم.
امسال می‌توانست با اختلافِ فاحشی، بهترین عیدِ زندگی‌ام باشد. اما نشد و از همه‌ی ذهنیتِ من مانده است کورسوی امیدی که به آن دخیل بسته‌ام.
پ.ن: باهار نمی‌آید (نمی‌رود) مگر ناگهانی.
